دغدغه های سجاد افشاریان از شفاف نبودن جهت تئاتر تا حمایت از جوانان - وبلاگ آقا ایرج

به گزارش وبلاگ آقا ایرج، سجاد افشاریان که به زودی نمایشی تازه را به عنوان تهیه کننده روی صحنه می برد، معتقد است: دغدغه داشتن تماشاگر آدم ها را به اشتباه های زیادی وادار نموده و سبب شده تئاتر متفکر و دغدغه مند ما ضعیف تر گردد.

به گزارش وبلاگ آقا ایرج، در روزهایی که خیلی ها اوضاع تئاتر را چندان خوشایند نمی دانند، چون بسیاری از سالن های نمایشی و گروه ها با بحران تماشاگر و هزینه های سرسام آور فراوری روبرو هستند و مدیریت تئاتر هم با بدهی حداقل 6 -7 میلیاردی دست به گریبان است، عده ای در کوشش هستند تا در همین اوضاع آثاری را با کیفیت یهتر روی صحنه ببرند در عین اینکه همچنان به طرح انتقاد و درخواست برای حمایت بیشتر دولت از تئاتر و شفافیت برای حمایت ها تاکید دارند.

سجاد افشاریان که این روزها تهیه نمایندگی سه نمایش را برعهده دارد، در گفت وگویی با وبلاگ آقا ایرج از شرایط تئاتر و نمایش هایی که با چند کارگردان جوان آماده نموده صحبت کرد.

او گفت: در حال حاضر مشغول تهیه نمایندگی سه نمایش به صورت همزمان هستم؛ نمایش از ابتدا وارد می شود به کارگردانی فرید یوسفی در تماشاخانه ملک که تا چند روز دیگر روی صحنه می رود، نمایش سرگذشت باورنکردنی دن کیشوت، ملانصرالدین، هدهد و دیگران در سرزمین عجایب به کارگردانی آرمان طیران در تالار مولوی و نمایش مانستر به کارگردانی کوروش شاهونه که در پردیس شهرزاد اجرا می شوند. این نوع حضور من بیشتر در کنار بچه های جوان و خلاق و برآمده از تئاتر دانشگاهی بوده تا یاریی برای اجرای نمایش آن ها شود که در نهایت تا به حال منجر به تهیه نمایندگی نزدیک به 40 نمایش شده است.

وی ادامه داد: ما در حال حاضر با نسلی روبرویم که در مبانی اولیه فراوری تئاتر از جمله تامین یک سالن دچار سختی های بسیار است، آن هم به این دلیل که زیرساخت ها مکوششی شده و اساسا زیرساخت طبقه بندی شده ای دیگر وجود ندارد که آدم ها بخواهند از پسِ طی کردن یکسری شرایط و مراحل، به اجرای عمومی فکر نمایند و به هر آنچه اندیشه نموده اند برسند. ریشه این شرایط از زمانی آغاز شد که اساس تئاتر خصوصی بنا گذاشته شد و بعد با واژه ای به نام تئاتر خصوصی، کل فراورینمایندگان تئاتر را به حال خود رها کردند، یعنی دولت حمایت ناچیز خود را از بودجه فرهنگ و هنر برداشت و خیلی ساده گفت که خودتان اجرا کنید و خرج خود را در آورید. وقتی وارد این مرحله شدیم دیگر برای مدیران سالن ها خیلی اهمیتی نداشت که محتوای کارها چیست و همه را در روبروه ای قرار دادند که آیا این نمایش ها به فروشی دست پیدا می نماید یا خیر، به طوری که هم مخاطب و هم فراوری نماینده تئاتر وقتی از سالن بیرون می آیند به جای اینکه در خصوص بازیگری، کیفیت، کارگردانی، طراحی و اتفاقات خلاقانه نمایش حرف بزنند سوال اولشان این است که تماشاگر داشت؟ سالن پر بود؟

وی گفت: این دغدغه تماشاگر داشتن، آدم ها را به اشتباه های زیادی وادار کرد چون همانطور که مدیران تماشاخانه ها به جای اینکه برای آغاز یک کاری بپرسند متن چیست، اول از گروه بازیگران سوال می نمایند، سبب شدند تئاتر متفکر، تئاتر آلترناتیو و دغدغه مند ما ضعیف تر شود.در این میان ما هم همگی دست به دست هم داده و ایستاده ایم و فقط نظاره گریم. تمام اینها هم به این دلیل رخ داد که جهت تعریف تئاتر برای عموم مردم، توسط خود فراورینمایندگان تئاتر تغییر داده شد و تئاتری که مخاطبش باید می آمد و با یک هنر بی واسطه روبرو می شد و به آن فکر می کرد، چنان به سطح آمد که به حد همان یک عکس دریافت با هنرمندان رسیده است.

افشاریان اعلام کرد: شرایط طوری شده که به دلیل همین رهاشدگی و عدم حمایت اقتصادی، حتی گروه های حرفه ای نیز زمانی برای فراوری یک نمایش ندارند و کمتر نمایشی را می توان پیدا کرد که بیشتر از دو ماه تمرین داشته باشد. همه درگیر یک فراوریی شده اند که سریع تمرین نمایند و سریع هم به اجرا برسند.

او اضافه نمود: بخش زیادی از این سختی ها به مدیریت دولتی برمی شود؛ یک روز به من گفتند چرا تبلیغات نمایشت را به شبکه های ماهواره ای دادی و من فقط در جواب گفتم اگر شما یک بُرد در اختیار گروه ها می گذاشتید تا پوسترها را روی آن بچسبانیم این کار انجام نمی شد ولی وقتی هیچ امکانی را فراهم نمی کنید که گروه ها دیده شوند، یک سرویس دهی تبلیغاتی وجود ندارد، تلویزیون باکس تبلیغی برای تئاتر پخش نمی نماید یا در سطح شهر سازه هایی برای تبلیغات نیست و حتی مجموعه های زیر نظر وزارت ارشاد صاحب سازه هایی برای تبلیغ نیستند پس باید چکار کرد؟ در بهترین حالت همه چیز به فضای مجازی می رسد که آن جا هم جوانان تازه کار قدرتی ندارد.

افشاریان در پاسخ به اینکه با توجه به انتقادش از حمایت نکردن دولت و اینکه به نظر می رسد بیشترین بخش بودجه سالانه تئاتر صرف برگزاری جشنواره ها می شود و آیا معتقد است باید این هزینه ها بیشتر برای گروه ها خرج شوند یا جشنواره ها؟ گفت: از جزئیات خرج های جشنواره ای اطلاع ندارم هرچند معمولا گروه هایی که در جشنواره شرکت می نمایند نهایتا 10 میلیون تومان یاری هزینه می گیرند که اصلا رقم عجیبی هم نیست ولی مسئله این جاست که ما حتی نمی دانیم بودجه تئاتر در کجا هزینه می شود و تا به حال حتی یک بار با بیلان های واقعی یا غیرواقعی روبرو نشده ایم چون اصلا چنین ساز و کاری نداریم. من 17 سال است که در تئاتر این مملکت به عنوان بازیگر، نویسنده ، کارگردان، طراح و تهیه نماینده فعالیت نموده ام و در همه این سال ها هیچ وقت جهتهایی را مدون سازی ننموده ایم که وقتی مدیران تغییر می نمایند بدانند یک چارچوبی بنا شده و لازم نیست همه چیز را از اول دوباره اختراع کنیم.

او اظهار داشت: اختراع های دوباره همواره پر از آزمون و خطاست در حالی که اگر ساز و کار مناسب وجود داشت دانشجوها هم می دانستند بعد از اینکه درسشان تمام شد و کاری را با کیفیت مناسب آماده کردند لااقل یک بار حق اجرا دارند و می دانند که در چه جهتی قرار دارند، اما الان هیچ جهت شفافی وجود ندارد و نمونه اش همین بی اطلاعی از محل صرف بودجه سالانه تئاتر است ،به همین دلیل از آنجا که آگاهی پیدا نمی کنیم، راه به جایی نمی بریم و حتی مشورت و پیشنهادی هم نمی توانیم داشته باشیم.