فرگوسن چرا می خواست به زن بکهام شلیک کند؟ ، جزئیاتی عجیب از دوران حرفه ای دیوید بکهام ، ماجرای خواستگاری عجیب فوق ستاره انگلیسی از همسرش در رستوران - وبلاگ آقا ایرج

به گزارش وبلاگ آقا ایرج، جایی فرانس کافکای تلخ اندیش گفت هرآن چه خلق نموده، حاصل تنهایی های مقدسش بوده. زمانی یک طرفدار شیفته آرسنال به برترین نحو تلخی تنهایی را به شیرینی عشق پیوند زد: در نهان ترین لایه های احساس تماشاگران همیشگی ورزشگاه ها نوعی انزوا وجود دارد؛ انزوایی که در دل جمع به چشم نمی آید.

به گزارش وبلاگ آقا ایرج، انتها زمانی فرا می رسد که فوتبالیست جماعت وقتی همه هنرهایش را روی مستطیل سبز ریخت، می نشیند گوشه ای و پس از فاصله گرفتن از آن همه هیاهو و تشویق ها، در تنهایی اش، داستان خلق شده به وسیله خودش را روی کاغذ می آورد. دقیقا در همین برهه که فوتبالیست از یک هنرمند به تماشاگر گذشته خود تغییر چهره داده، آن انزوای دیده نشده رخ می نماید و مای مخاطب آن روی دیگر امثال بکام را می بینیم. داستان به همین پیچیدگی است!

شاید بتوان با کنکاش در زندگینامه فوتبالیست ها به ابعاد شخصیتی آن ها پی برد. دیوید بکام در اولدترافورد، برنابئو، سن سیرو و حالا در شهر فرشتگان(لس آنجلس) مانند یک شاهزاده گام برداشته و برمی دارد. تا این جا نمی شد علت علاقه عجیب او به عوض کردن مداوم مدل مو را درک کرد. چاره، تورق کتاب زندگینامه اش بود؛ آن جا که از بی علاقگی به رسوم خانوادگی و تاثیرپذیری از محیط لندن(زادگاهش) گفت و در بخش های اولیه کتاب دنیای من دیوید بکام مصائب زندگی در خانه ای مجردی آن هم در 14 سالگی را توضیح داد. بازخوانی و یادآوری بخش های مهم کتاب زندگینامه دومین بازیکن برتر سال 1999 دنیا، کلید شناسایی این شخصیت جنجالی را به دستمان می دهد.

آن دیوار بلند بی اعتمادی

بکام در مقدمه کتاب دنیای من، دیوید بکام حوادث اتفاق افتاده در جام دنیای 1998 را علت تکامل شخصیتی خود می پندارد. او که آن موقع سال های ابتدایی دهه سوم زندگی خود را پشت سر می گذاشت، پس از اخراج در بازی مرحله یک- هشتم نهایی این رقابت ها مقابل آرژانتین مورد غضب میلیون ها انگلیسی نهاده شد و آن قدر به قول معروف پوست کلفت شد که دیگر به خاطر یک نیمکت نشینی ساده جمله مورد تمسخر رسانه های جزیره را تکرار نکند. بکس پس از عدم حضور در بازی اول سه شیرها در جام 1998 مقابل تونس از دل شکستگی و پس گرفتن علاقه اش به گلن هادل، سرمربی وقت تیم ملی انگلیس که تا آن مقطع یکی از اسطوره هایش بود، گفت. دیوار بی اعتمادی از همان روزها مرتفع تر شد. برای پی بردن به تاریخ احداث این دیوار باید به کمی عقب تر بازگردیم؛ زمانی بکس از فرط بی توجهی پدری عشق فوتبال و مادری خانه دار در 14 سالگی به فکر جدایی از والدینش افتاد. ماجراهای او در خانه های مجردی از اخراج های متعدد به علت اشتباهات دوستان هم اتاقی اش گرفته تا اولین خطای شخصی اش، داستان هزارویک شب است. بکس در پس تمام این ماجراها به همه سوءظن داشت تا این که یک اتفاق بعد دیگر شخصیت او را نمایان ساخت؛ خجالتی بودن!

خواستگاری

بین 2 نیمه یکی از بازی های منچستر یونایتد در لیگ برتر انگلیس، گروه موسیقی اسپایس گرلز و ویکتوریا آدامز(خواننده کاملا میانه گروه) در جایگاه ویژه آماده خوش آمدگویی به بازیکنان میزبان می شوند. بکام با خجالت تمام بلافاصله پس از احوال پرسی از جمع فرار می نماید. ضعف او مقابل ویکتوریا در این جملات کلیدی کتاب رخ می نماید؛ وقتی در رستوران از او خواستگاری کردم، گفت روی زمین زانو بزن و این جملاتی که الان گفتی را تکرار کن. من این کار را انجام دادم. او نپذیرفت و گفت این حرکت را تکرار کن. دوباره زانو زدم و او پیشنهاد مرا قبول کرد. این پذیرفتن همانا و داستان های هزارویک شب متعاقب همان. شخصیت نه چندان قدرتمند بکام زیر سایه اقتدار همسر انحصارطلب او پنهان ماند و شماره 7 سابق یونایتد به هر سو که ویکتوریا خواست کشیده شد. یک بار از سرآلکس فرگوسن، پرافتخارترین مربی تاریخ معاصر فوتبال درباره خانم آدامز پرسیدند و او در جواب گفت : اگر اسلحه ای با تنها 2 گلوله داشته باشم، اولی را به سمت ونگر و دیگری را به سوی ویکتوریا شلیک می کنم. آدامز، بکام را نابود کرد. خجالتی بودن و وابستگی به اولین انسان قابل اعتماد زندگی تا حدود زیادی زندگی دیوید را زیر سوال برد. چند سال قبل یک روانشناس گفت از نوع لبخند زدن دیوید و ویکتوریا و با تحقیق درباره این ژانر ژست گرفتن، متوجه شده این زوج برخلاف آن چه ادعا می نمایند، اصلا از بودن در کنارهم لذت نمی برند. این هم از نتایج تفکر غالب (ویکتوریا) -مغلوب (دیوید) در زندگی مشترک!

تا ابد حرفه ای

شاید برای سرانجام این مطلب نتوان سوژه ای بهتر از خصوصیت انکارناپذیر بکس یافت. بکام عصیانگر سال 1998، بکام طلایی سال 1999، بکام ابروشکافته، بکام ناکام یورو 2004 و این بکام شاد در آمریکا، همواره حرفه ای بوده است. اگر نبود پس از تحویل بازوبند کاپیتانی، برای دعوت شدن به تیم ملی اعلام نمی کرد حاضر است جلوی کاپلو زانو بزند. اگر حرفه ای نبود در این سن وسال، آن هم در محیط پر رخوت فوتبال آمریکا اعلام نمی کرد هنوز مایل به بازی در تیم ملی انگلیس است. مانیفست او در کتاب زندگینامه اش گویای همه تعاریف بالاست؛ در زندگی هیچ چیز بهتر از این نیست که از حیطه مورد علاقه ات پول در بیاوری تا آن جا که به زندگی بکام مربوط می گردد، این جمله یکی از شخصیت های کتاب خداحافظ گاری کوپر کوچک ترین کاربردی ندارد؛ همین که مزه زندگی زیر زبانت مزه کرد، فاتحه عصیان خوانده می گردد. بکام به شهادت کتاب زندگینامه اش بارها و بارها مزه خوشی زندگی را چشید اما عصیان دوست داشتنی قهرمانان شکستنی و البته دوست داشتنی عصر ما را حفظ کرد؛ چه با آن لگد شوم سال 1998 و چه با این روحیه مثال زدنی در سال های سرانجامی دوران حرفه ای.